اثربخشی معنادرمانی گروهی بر افزایش بهزیستی روان شناختی زنان بازنشسته سالمند

 معنا در زندگی سالمندان به طرز پیچیده­ای با بهزیستی درآمیخته است و نقش مؤثری بر توانایی آنها در کنار آمدن مثبت با فشارهای روانی و چالش­ ها دارد. هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی معنادرمانی گروهی بر افزایش بهزیستی روان­شناختی معلمان زن بازنشسته سالمند بود. طرح پژوهش، نیمه ­تجربی و از نوع پیش­آزمون-پس­آزمون با گروه کنترل بود. جامعه­ی آماری پژوهش شامل کلیه معلمان زن بازنشسته­ ی سالمند کانون بازنشستگان شهر یاسوج بود. جهت انتخاب گروه نمونه­ ی واجد شرایط، بعد از اعلام فراخوان، 40 نفر از زنان شرکت­ کننده که نمرات­شان یک انحراف معیار پایین­تر از میانگین بود به شیوه ­ی نمونه­ گیری تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایشی و گواه گمارده شدند. پس از انتخاب تصادفی گروه ­های آزمایشی و گواه، مداخله­ ی آزمایشی (معنادرمانی گروهی) بر روی گروه آزمایش به مدت 10 جلسه 90 دقیقه ­ای و یک بار در هفته اجرا گردید. پس از اتمام برنامه ­ی آموزشی از هر دو گروه پس ­آزمون به عمل آمد. برای جمع­ آوری داده­ ها از مقیاس بهزیستی روان­شناختی ریف (1989) و پروتکل درمان متمرکز بر معنادرمانی استفاده شد. برای تجزیه و تحلیل داده­ ها، آزمون تحلیل کوواریانس چندمتغیری به کار گرفته شد. نتایج نشان داد مداخله­ ی مبتنی بر معنادرمانی گروهی منجر به افزایش بهزیستی روان­شناختی گروه آزمایش در مقایسه با گروه کنترل شد. یافته­ های این پژوهش به طور بالقوه، تلویحات کاربردی مهمی برای متخصصان و درما­نگران جهت اهتمام ویژه به آموزش معنادرمانی در مسیر کمک به زنان سالمند دارد.